«زیر دریاچه‌ی نقره‌ای» بی‌شک شگفتی سال است، از آن فیلم‌هایی که شاید هر ده سال یک بار ساخته شوند و مخاطب سینما را عاشق خود کنند، فیلم‌هایی که گاه به علت بد فهمیده شدن و درک نکردن دنیای‌شان پوچ انگاشته می‌شوند و برای معناگراها، چنین فیلمی که معناگرایی را به سخره می‌گیرد قطعا آزاردهنده است. «زیر […]
«زیر دریاچه‌ی نقره‌ای» بی‌شک شگفتی سال است، از آن فیلم‌هایی که شاید هر ده سال یک بار ساخته شوند و مخاطب سینما را عاشق خود کنند، فیلم‌هایی که گاه به علت بد فهمیده شدن و درک نکردن دنیای‌شان پوچ انگاشته می‌شوند و برای معناگراها، چنین فیلمی که معناگرایی را به سخره می‌گیرد قطعا آزاردهنده است. «زیر دریاچه‌ی نقره‌ای» برایندی از تاریخ سینما و فرهنگ پاپ است، فیلمی که مجموعه‌ای از تمام فیلم‌هایی است که دیده‌ایم و در عین حال شبیه به هیچکدام از آن‌ها نیست، فیلم دیوید رابرت میچل را به نظر من شاید بتوان منحصر بفردترین فیلم دهه‌ی اخیر سینمای آمریکا دانست، فیلمی که چنان هوشمند و بی‌پروا است و به ایده‌های خود مطمئن که مخاطب از این حجم جسارت در ایده‌پردازی لذت می‌برد. این سومین فیلم بلند دیوید رابرت میچل است، کسی که در سال ۲۰۱۴ با ساخت فیلم به شدت نوآورانه‌ی «دنبال می‌کند It Follows» قدرت کارگردانی خود را به رخ کشید و نشان داد که می‌تواند یکی از منحصر بفردترین فیلمسازان حال حاضر آمریکا باشد. فیلم اولین نمایش‌اش را در جشنواره کن سال ۲۰۱۸ داشت و با واکنش‌های ضد و نقیضی مواجه شد و در مورد این فیلم بی‌شک واکنش‌ها این‌گونه خواهد بود، چرا که فیلم بر همین اساس پایه‌گذاری و پرداخت شده است، معناگرایان جشنواره فرانسه نشسته‌اند و فیلمی می‌بینند که این معناگرایی را به سخره می‌گیرد و حتی نمی‌گذارد به جهان جذاب‌اش ورود کنند. معلوم است که جشنواره فیلم‌های پر ادعا و مثلا معناگرای «جنگ سرد» و «شاد مانند لازارو» را به جای این فیلم تحسین می‌کنند.
ادامه مطلب را از اینجا مطالعه کنید.
منبع متن: gamefa