اگر سینما را مانند تیغی باریک در نظر بگیریم که یک طرف آن سینمای معناگرا و مفهومی و سمت دیگر آن سینمای تجاری و پرفروش باشد، حدود ۹۰ درصد کارگردان‌ها به یک سمت آن تعلق دارند. اساتیدی مانند پیر پائولو پازولینی، لوییس بونوئل و سرگی پاراجانف فیلم‌هایی به شدت مفهومی ساخته‌اند که هیچ‌گاه بین مخاطب عام […]
اگر سینما را مانند تیغی باریک در نظر بگیریم که یک طرف آن سینمای معناگرا و مفهومی و سمت دیگر آن سینمای تجاری و پرفروش باشد، حدود ۹۰ درصد کارگردان‌ها به یک سمت آن تعلق دارند. اساتیدی مانند پیر پائولو پازولینی، لوییس بونوئل و سرگی پاراجانف فیلم‌هایی به شدت مفهومی ساخته‌اند که هیچ‌گاه بین مخاطب عام بیننده‌ای نداشته و پرفروش نبوده‌اند و فقط قشری خاص طرفدار آن‌ها بودند (که البته این موضوع از ارزش کار آن‌ها کم نمی‌کند) . و دسته‌ای دیگر هم سال‌ها به ساخت فیلم‌های عام و تجاری مانند کمدی‌های دم دستی و اکشن‌های بی مغز چند سال اخیر هالیوود مشغول بوده‌اند و به وضوح فیلم‌های پرفروش آن‌ها لکه‌ای ننگ بر پیکره سینما هستند ولی گاهی متاسفانه با اقبال خوب تماشاچی‌ها مواجه می‌شوند.
لینک مطلب: سینمای کلاسیک: ۱۲ مرد خشمگین، لومتِ میانه‌رو!
نقد فیلم ۱۲ مرد خشمگین، لومتِ میانه‌رو!| نویسنده: دانیال هاشمی‌پور
منبع متن: gamefa