درخونگاه سومین فیلم بلند سیاوش اسعدی، بعد از «حوالی اتوبان» و «جیببر خیابان جنوبی» است که به سیاقی مشابه با دو فیلم پیشین ساخته شده است. او از دسته سینماگرانی است که رویکردِ ژانرمحور به سینما دارد. منظورم از ژانر در اینجا فرمِ خاصی از فیلم است که با کارکردِ خاص و ویژه ابزار عام فیلمسازی نظیر روایت، شخصیتپردازی، درونمایه، دیالوگ، موسیقی متن، حرکت دوربین، تدوین و…تحقق مییابد و مرادم از رویکرد ژانرمحور فرآیندی است که طی آن برخلاف جریان غالب سینمای ایران، که داستان خود را از واقعیتهای روز اجتماع میگیرد، فیلمی با فرمِ خاص تحقق مییابد که اگر چه خود مولود مقطع تاریخیِ ویژهای بوده است لیکن نسبت چندانی با واقعیتهای روز جامعه ندارد.
فیلم پالتو شتری آمده است تا یک داستان نیمهطنز را به زبان هنر و با تم فلسفه برای مخاطب روایت کند اما تا چقدر موفق بوده است؟
روی کاغذ قسم فیلمی نبود که بتوان آن را یکی از اُمیدهای درخشش در جشنواره امسال دانست. ترکیب بازیگران، خلاصه داستان و سابقه کارگردانی محسن تنابنده در سینما از جمله عواملی بودند که تماشاگر را مشتاق تماشای این فیلم نمیکرد. اما برخلاف انتظارات و توقعات قسم فیلم غافلگیرکنندهای بود. قطعاً نمیتوان فیلم را یک شاهکار سینمایی دانست اما میتوان از آن دفاع کرد و تلاش تنابنده را برای روایت یک داستان متفاوت ستود.
در هشت سال گذشته و در دوره پسا جدایی! (جدایی نادر از سیمین)، منِ بیننده متحمل فشارهای بسیار زیادی شدهام که بتوانم این جریان تازه شکل گرفته را به خودم بقبولانم و بپذیرمش. نمونههای فراوان و کاریکاتوریزهای که تنها باعث لبخندی ماسیده روی صورت هر تماشاگری میشد. «جدایی» در دوره اکران و مورد توجه قرار گرفتن، مفاهیم تکراری و تئوریک سینما را بازتعریف کرد، اما این مرتبه به گونهای که مورد توجه اکثر سینماگران قرار گرفت، تا جایی که برنده اسکار فیلم خارجی زبان شده و همینطور در انتخابهای مردمی نیز رتبه قابل قبولی دارد.
فیلم بیست و سه نفر داستان گروهی از رزمندگان نوجوان ایرانی است که در جریان جنگ ایران و عراق در سال ۱۳۶۱ به اسارت نیروهای عراقی درآمدند. این گروه کم سن و سال بین ۱۳ تا ۱۷ سال سن داشتند و اکثراً از تیپ ثارالله کرمان اعزام شده بودند و در اردیبهشت ۱۳۶۱ در مرحله مقدماتی عملیات بیتالمقدس در مناطق مختلف جبهه اسیر شدند. «بیست و سه نفر» و «ماجرای نیمروز ۲: رد خون»، تنها فیلمهای ژانر جنگی جشنواره امسالاند.
دیروز سهشنبه ۱۶ بهمنماه در هفتمین روز سی و هفتمین جشنواره فیلم فجر نشستهای خبری چهار فیلم «دیدن این فیلم جرم است»، «پالتو شتری»، «۲۳ نفر» و «نتهای مسی یک رویا» در پردیس ملت با حضور عوامل فیلمها و اهالی رسانه برگزار شدند.
بعد از فیلم سطحی «لاتاری» مهدویان دوباره با فیلم ماجرای نیمروز ۲: رد خون به اصل خویش بازگشته است: بازسازی تاریخی .
سینمای عاشقانه-جنایی، یا عشقهایی که در نهایت تبدیل به جنایت میشوند در جهانِ سینِما سابقه طولانی و پر و پیمانی دارند، مثل: «غرامت مضاعف» بیلی وایلدر، یا نمونههای متاخر و به روزتری مثل: «دختر گمشده» فینچر که فیلم قدر نادیدهای بود و هست. در جشنواره امسال با فیلمی به نام آشفتهگی ساخته فریدون جیرانی روبهرو هستیم که قرار است از همین دست فیلمهای سینمای عاشقانه-جنایی باشد. فیلمی که مانند عنوانش سراسیمه است و از آشفتگی بیش از حدی رنج میبرد. شبیه شخصیتهای فیلم که هیچ کدامشان انگیزه مشخص و واضحی برای انجام اعمال خشونت بارشان ندارند. فیلم و فیلمساز هم نمیتوانند در نهایت خروجی درست و موفقی را به مخاطبشان تحویل دهند.