بهتر است در همین ابتدای کار اصل مطلب را عنوان کنیم؛ به نظر می‌رسد گوگل چیز زیادی از ساختن گوشی‌های هوشمند نمی‌داند. به همین خاطر است که گوگل، نکسوس‌هایش را به شرکت‌هایی سفارش می‌داد که چنین کاری را بلد بودند و احتمالا به خاطر همین ضعف بوده که گوگل به‌جای خرید خط تولید شرکت اچ‌تی‌سی، قسمتی از تیم تحقیق و توسعه‌ی این شرکت را خریداری کرد. با نگاه کردن به پیکسل ۲ و پیکسل ۲ ایکس‌ال، واضح است که اگر هم گوگل کارخانه‌های اچ‌تی‌سی را می خرید، به‌احتمال‌زیاد نمی‌توانست به‌درستی از آن‌ها استفاده کند.
تخصص اصلی گوگل در زمینه‌ی نرم‌افزار و بهبود تجربه‌ی کاربری است. برای همین بهتر است در گوشی‌های پیکسل به‌دنبال نوآوری‌های سخت‌افزاری نباشید و عمدتا انتظار نوآوری‌های نرم‌افزاری را داشته باشید. برای نوآوری‌های سخت‌افزاری، بهتر است که تمرکزتان را روی محصولات شرکت‌هایی مانند اپل، سامسونگ و ال‌جی قرار دهید. در ادامه این موضوع را باز می‌کنیم.
ضعف در طراحی پیکسل ۲
ظاهر اولین سری گوشی‌های پیکسل چنگی به دل نمی‌زد. بر اساس اخبار غیررسمی، این‌طور به نظر می‌رسد که گوگل وقت زیادی برای طراحی این گوشی‌ها نداشته و به همین خاطر از طراحی یک گوشی میان‌رده‌ی اچ‌تی‌سی بهره برده است. اگر هم این بهانه را بپذیریم، برای سری دوم پیکسل‌ها بهانه‌ی کمبود وقت را قبول نمی‌کنیم.
گوگل زمان زیادی را برای ساخت سری دوم پیکسل‌ها در اختیار داشت و همچنین این گوشی‌ها دیگر اولین تجربه‌ی این شرکت درزمینه‌ی گوشی‌سازی نبودند. برای ساخت سری دوم پیکسل، گوگل تصمیم گرفت به همکاری با سازنده‌ی سری اول این گوشی‌ها یعنی اچ‌تی‌سی و یکی از قدیمی‌ترین شرکایش برای سخت‌افزارهای نکسوس یعنی ال‌جی روی بیاورد. مسلما انتظار بی‌جایی نیست که محصولات برآمده از این همکاری‌ها را به منزله‌ی نگرش واقعی گوگل در زمینه‌ی ساخت گوشی‌های هوشمندش بدانیم؛ اما اوضاع این‌قدرها هم امیدوارانه پیش نرفت.
پیکسل‌های جدید به‌جای اینکه حس گوشی‌های اورجینال ساخت گوگل را به کاربر منتقل کنند، بیشتر شکل و شمایل ادامه‌ی نسل نکسوس‌ها را دارند. در طراحی پیکسل ۲ از طراحی گوشی‌های قدیمی اچ‌تی‌سی الگو گرفته‌شده و در پیکسل ۲ ایکس‌ال هم می‌توان رگه‌هایی از طراحی ال‌جی V30 را مشاهده کرد. باوجود همکاری گوگل با این شرکت‌ها، گویا گوگل نخواسته یا نتوانسته تغییر عمده‌ای در طراحی آن‌ها ایجاد کند. البته نباید فقط نقاط منفی آن‌ها را ذکر کرد؛ به‌طور مثال، اسپیکرهای استریوی جلویی در هر دوی پیکسل‌های جدید ازجمله اقدامات مثبت گوگل در طراحی این گوشی‌ها محسوب می‌شود.
اگر سری اول پیکسل‌ها را به‌عنوان دست‌گرمی گوگل درزمینه‌ی ساخت گوشی‌های هوشمند بپذیریم، با سری دوم پیکسل‌ها تقریبا مطمئن شدیم که گوگل شرکتی نیست که بتواند گوشی‌های هوشمند خوبی را طراحی کند. شاید گوگل در طی مرور زمان بتواند در این زمینه بهبود پیدا کند، ولی تابه‌حال که شاهد چنین بهبودی نبوده‌ایم.
سخت‌افزار تکراری
با نگاه به بخش‌های مختلف پیکسل‌های جدید، می‌توانیم کمبود مهارت گوگل را درزمینه‌ی سخت‌افزاری ببینیم. به‌طور مثال لرزش‌گیر اپتیکال و استاندارد IP در پیکسل‌های جدید، کارهای چندان شگرفی محسوب نمی‌شوند. ۴ گیگابایت حافظه‌ی رم با وجود این که مقدار کمی نیست، ولی خوره‌های تکنولوژی را راضی نمی‌کند. تعدادی دیگر از کاربران هم از نمایشگر ۵ اینچ فول اچ‌دی این گوشی دل خوشی ندارند؛ زیرا چنین نمایشگری برای گوشی هوشمندی که قیمتش از ۶۴۹ دلار آغاز می‌شود و در سال ۲۰۱۷ عرضه شده، نسبتا قدیمی به نظر می‌رسد.
سخت‌افزار سری دوم گوشی‌های پیکسل چندان پیشگامانه محسوب نمی‌شوند. بیشتر مشخصه‌های مهم آن را قبلا دیده‌ایم. در حقیقت با خرید این گوشی‌ها، مشتری پول تجربه‌ی عالی نرم‌افزاری را می‌دهد. به‌طور مثال بیایید به سیستم لرزش‌گیر اپتیکال دوربین این گوشی‌ها نگاهی بیندازیم.
افزودن سیستم لرزش‌گیر اپتیکال دوربین به پیکسل‌های جدید موضوع چندان مهمی محسوب نمی‌شود، اما گوگل توانسته با تمهیدهای نرم‌افزاری تحولی را در این سیستم به وجود بیاورد. کم‌وبیش می‌توان گفت که یکی از بهترین مشخصه‌های پیکسل ۲، ترکیب لرزش‌گیر اپتیکال با لرزش‌گیر نرم‌افزاری در این گوشی‌ها است. باید کمی صبر کنیم و تأثیر این مشخصه‌ها را در استفاده‌ی روزمره ببینیم؛ اما در کل باید گفت که در پیکسل‌ها نباید به دنبال مشخصه‌های عظیم و چشمگیر باشیم و باید به همین ویژگی‌های کوچک دلمان را خوش کنیم.
قدرت نرم‌افزاری
گوشی‌های سامسونگ معمولا از دوربین دوگانه استفاده نمی‌کنند، اما گلکسی نوت ۸ با چنین دوربینی معرفی شد. دوربین دوگانه‌ی نوت ۸ هرچند خیلی خوب است، اما به نظر می‌رسد که برای خالی نبودن عریضه در این گوشی تعبیه شده. گوگل البته در این زمینه رویکرد متفاوتی را اتخاذ کرده؛ به‌جای این که مانند بیشتر سازندگان از دوربین دوگانه استفاده کند، از راه‌حل نرم‌افزاری بهره برده است.
گوگل با استفاده از تمهید نرم‌افزاری و سنسور دوگانه‌ی پیکسل ۲ موفق شده که حالت بوکه (تارکردن پس‌زمینه) را فقط با استفاده از یک لنز به‌صورت موفقیت‌آمیز اجرا کند. تقریبا تمام گوشی‌های پرچم‌دار از دوربین‌های دوگانه استفاده می‌کنند و در این میان فقط گوگل بوده که موفق شده نرم‌افزار را جایگزین استفاده از سخت‌افزار کند.
گوگل به دلیل تجربه‌ی زیادی که از توسعه‌ی اندروید به دست آورده، ترجیح می‌دهد که برای انواع و اقسام مشکلات ابتدا راه‌حل نرم‌افزاری ارائه دهد. به‌طور مثال به‌جای استفاده از باتری بزرگ‌تر، گوگل از حالت Doze در اندروید کمک می‌گیرد تا با بستن اپلیکیشن‌های بدون استفاده، از مصرف بی‌رویه‌ی باتری جلوگیری شود. برای دوربین دوگانه هم گوگل به‌جای استفاده از سخت‌افزار، از راه‌حل نرم‌افزاری برای دوربین پشتی و جلویی پیکسل ۲ بهره برده است.
بهبود نوآوری‌های دیگران
در اینجا باید به این نکته اشاره کنیم که نقطه‌ی قوت گوگل معمولا در ارائه‌ی اولین‌ها نیست، بلکه در بهبود مشخصه‌هایی است که ابتدا دیگران از آن استفاده کرده‌اند. البته چنین حرفی بدین معنی نیست که گوگل می‌تواند هر مشخصه‌ای را بهبود بخشد. برای مثال می‌توانیم به بدنه‌ی حساس به فشار پیکسل ۲ اشاره کنیم که مستقیما از اچ‌تی‌سی U11 آمده است. در U11 می‌توانید حالت‌های مختلفی را برای فشار تعریف کنید تا هرکدام از این فشارها عملکرد گوناگونی داشته باشند؛ اما در پیکسل ۲، با فشردن بدنه فقط دستیار هوشمند باز می‌شود. البته چندان دور از ذهن نیست که گوگل به‌روزرسانی جدیدی را برای حالت‌های مختلف فشار به بدنه منتشر کند.
بدنه‌ی حساس به فشار تنها مشخصه‌ی تکراری پیکسل نیست که گوگل نتوانسته بهبود مشهودی را در وضعیت آن ایجاد کند. گوگل لنز تقریبا مشابه «بیکسبی ویژن» (Bixby Vision) است که سامسونگ برای اولین بار آن را در گلکسی اس ۸ تعبیه کرده است. «موشن فوتوز» (Motion Photos) پیکسل‌ها هم به‌شدت یادآور «لایو فوتوز» (Live Photos) در آیفون است؛ گوگل این ایده را از اپل قرض گرفته، بدون این که بهبود عمده‌ای در آن ایجاد کند. بعد از حذف جک هدفون توسط اپل، گوگل بارها این شرکت را مورد تمسخر قرار داد؛ اما حالا گوگل هم همان کار را انجام داده است. هدفون‌های بی‌سیم گوگل با عنوان «پیکسل باد» (Pixel Bud) را می‌توان جواب گوگل به ایرپادهای اپل به حساب آورد.
با نگاه به گوشی‌های پیکسل، درمی‌یابیم که گوگل به‌جای صرف وقت بر نوآوری‌های دست اول، ترجیح می‌دهد که نوآوری‌های دیگران را بهبود بخشد. به همین خاطر در پیکسل‌های آینده دنبال ویژگی‌هایی همچون دوربین دوگانه، ۸ گیگابایت حافظه‌ی رم و موارد این چنینی نباشید. انتظار نداشته باشید که گوگل برای یک مشکل همگانی، سخت‌افزاری نوآورانه و کاملا نوین ارائه کند. «ریک اوسترلوه» (Rick Osterloh)، مدیر بخش سخت‌افزار گوگل، در مراسم رونمایی از پیکسل‌های جدید، رویکرد سخت‌افزاری گوگل را این‌گونه توصیف کرد: هوش مصنوعی + نرم‌افزار + سخت‌افزار؛ نکته‌ی مهم چنین عبارتی این است که سخت‌افزار بعد از هوش مصنوعی و نرم‌افزار ذکر شده.
سخن نهایی
با توجه به تمام نکات ذکر شده می‌توان گفت که برای گوگل اهمیت سخت‌افزار چند پله پایین‌تر از نرم‌افزار قرار می‌گیرد؛ اما هرچقدر نرم‌افزار در ساخت گوشی‌های هوشمند نقش مهمی را ایفا می‌کند، نمی‌توان اهمیت سخت‌افزار را کتمان کرد. به‌سختی می‌توان روزی را تصور کرد که گوگل با تمرکز صرف روی نرم‌افزار بتواند از نظر ساخت گوشی‌های هوشمند به پای غول‌هایی همچون سامسونگ برسد. تا زمانی که گوگل مساله‌ی سخت‌افزار را جدی‌تر نگیرد، پیکسل‌ها کالایی برای خاص‌پسندها باقی خواهد ماند؛ حتی اگر گوگل بودجه‌ی هنگفتی را برای تبلیغ آن‌ها خرج کند.
گوگل با در اختیار گرفتن حدود ۲۰۰۰ محقق بخش تحقیق و توسعه‌ی اچ‌تی‌سی، احتمالا تصمیم گرفته که در زمینه‌ی سخت‌افزار جدی‌تر عمل کند. این شرکت تابه‌حال تلاش کرده که تمام مشکلات را با نرم‌افزار و هوش مصنوعی بهتر پاسخ دهد و نسبت به سخت‌افزار تا حد زیادی بی‌توجه بوده است؛ اما درنهایت باید گفت که نرم‌افزار گوشی هرچقدر هم خوب باشد، باعث فروش گسترده‌ی آن نمی‌شود، این سخت‌افزار باکیفیت است که معمولا موجب فروش بالای گوشی‌های هوشمند می‌شود.
منبع: Android Authoity
مطلب پیکسل ۲ ضعف سخت‌افزاری گوگل را نشان می‌دهد برای نخستین بار در دیجی‌کالا مگ منتشر شده است.
منبع متن: digikala