سینمای اروپا همیشه چیزی برای شگفت‌زده‌کردن مخاطب در آستین دارد. سال ۲۰۱۹ هم با مجموعه فیلم‌هایی درباره زندگی، عشق و روابط خانوادگی برای سینمای اروپا سال پرباری بود.

این مطلب مروری روی کارنامه‌ی پنج کارگردانی است که به باور تحلیلگران در سال ۲۰۱۹ بهترین کارگردانی را داشته‌اند. چندین فهرست از بهترین‌های سال گذشته اعلام شده که یکی دو تا از آن‌ها فهرست‌های مهم و تاثیرگذاری بودند. یک برآیند از نه فقط اسکار که برندگان انجمن‌های مختلف نشان می‌دهد که سال گذشته فیلم‌های «مرد ایرلندی» و «روزی روزگاری در هالیوود»، دو فیلمی که عشاق سینما بیشتر از هر فیلم دیگری منتظرشان بودند، موفق‌تر از بقیه ظاهر شده‌اند. البته چه در مورد اسکورسیزی و چه تارانتینو، حالا آن‌ها به جایگاهی رسیده‌اند که جوایز ارزش افزوده‌شان نیست بلکه فیلم‌های آن‌هاست که می‌تواند مایه‌ی فخر انتخاب‌کنندگان هر انجمنی باشد. این دو کارگردان کارکشته که البته یکی متعلق به نسلی قدیمی‌تر است، جزو بزرگترین کارگردانان معاصر محسوب می‌شوند.

احتمالا بسیاری از علاقه‌مندان به پیگیری اخبار مربوط به آکادمی اسکار از رکوردهای مختلف هنرمندان از نظر دریافت جوایز اسکار آگاه‌اند. مثلا بسیاری می‌دانند سه فیلم «بن‌هور»، «تایتانیک» و «ارباب حلقه‌ها: بازگشت پادشاه» پرافتخارترین آثار مراسم اسکار بوده‌اند و هر کدام ۱۱ جایزه دریافت کرده‌اند. به عنوان مثالی دیگر از بحث‌های پرطرفدار پیرامون آکادمی اسکار و جوایزش می‌شود به بازیگری اشاره کرد که از سایر هنرپیشه‌های زن و مرد جوایز بیشتری را به خود اختصاص داده؛ کاترین هپبورن با ۴ جایزه اسکار در رشته بازیگری.

فیلم «کاپیتان فانتاستیک» از آن دسته آثاری است که بر سرش مناقشه زیاد وجود دارد. فیلمی که مت راس آن را سال ۲۰۱۶ ساخت. پوسترش را که نگاه کنید ممکن است با یکی از فیلم‌های وس اندرسون اشتباهش بگیرید. به‌خاطر جماعتی، از ویگو مورتنسن گرفته تا ۶-۷ بچه‌ی کوچک و بزرگ، که مستقیم داخل دوربین زل زده‌اند و لباس‌های عجیب و غریب تن‌شان است. حتی پنج دقیقه‌ی اول «کاپیتان فانتاستیک» هم ممکن است به‌نظرتان برسد کاراکترها مدل شخصیت‌های فانتزی وس اندرسون هستند. اما جلوتر که می‌رویم می‌فهمیم همه چیز در جهان واقعی می‌گذرد و از این‌جا همه چیز خراب می‌شود.

طبق گزارشی اختصاصی از خبرگزاری ورایتی احتمالا آکادمی اسکار برگزاری مراسم اسکار ۲۰۲۱ را به تعویق بیاندازد.

میان «دزدان فروشگاه» فیلم تحسین‌شده‌ی سال ۲۰۱۸ هیروکازو کورئیدا و فیلم «حقیقت» آخرین اثر او در سال ۲۰۱۹ که در حال حاضر تنها فیلم غیرژاپنی کارنامه‌اش محسوب می‌شود وجه اشتراک چندانی نمی‌شود یافت. یکی درباره‌ی طبقه‌ی پایین ژاپن است و دیگری درباره‌ی ستاره‌های سینمای اروپا. اولی فیلمی پرتحرک است و دومی فیلمی آرام. اما وجه مشترک‌شان این جاست که هر دو فیلم‌هایی هستند که قلب تماشاگر را لمس می‌کنند.

در یک دهه‌ی گذشته هالیوود بیشتر از هر زمان دیگری در تاریخش به سمت تولید انبوه بلاک باسترهایی با بودجه‌های عظیم رفت. باد کردن بودجه‌ها و تاکید بیشتر روی فیلم‌هایی که پیش‌تر قسمت‌های دیگری از آن‌ها ساخته شده بود گفتمان سینما را جلو برد. حالا به نظر می‌رسد که هر هفته سینما شاهد اکران یک بلاک باستر است (البته اگر دوباره سینماها باز شوند!) و با توجه به حجم بالای این فیلم‌ها که تولید و پخش می‌شوند عجیب نیست که شاهد بلاک باسترهای قدرنادیده‌ی قرن ۲۱ باشیم. طبعا امکان بررسی هر فیلم به صورت جداگانه و تمعق در آن‌ها در زمان اکران خودشان وجود ندارد.

طبیعت شر و پلیدی درون آدم‌ها- اینکه شرارت چطور روی افراد مسلط می‌شود و سرمنشأش کجاست و یا کیست – جزو غنی‌‌ترین و قدرتمندترین مضامین مطرح شده در قصه‌هاست. به خاطر همین وقتی سریالی می‌بینیم که می‌خواسته سراغ این مضامین برود ولی نتوانسته آنطور که درخور این مسئله‌ی پیچیده‌ است به آن بپردازد، سرخوردگی‌مان دوچندان می‌شود. مشکل سریال دفاع از جیکوب، تازه‌ترین ساخته‌ی اپل تی وی پلاس، این نیست که چیزی برای گفتن ندارد. مشکل اینجاست که خواسته از هر دری سخن بگوید.